Mehmet Ali Öztürk’ün Kaleminden

KOMŞU KOMŞUYA SESLENİRKEN DAHİ ZİKİR EDERDİK BİZ…
“Hu Hu” diye seslenirdik komşumuza.
“Eyvallah” dilimizin pelesengi idi.
“Hay Hay” Efendim ! diye kabul ederdik teklifleri..
“Allah, Allah”,” Sübhanallah “,”Allahü Ekber”idi hayretlerimiz..
Şimdilerdeki gibi “Vaaaauuv, yada “Oha” diye çığlıklar atmazdık.
“Tövbe estağfirullah ” Fesubhanallah zikri anlatırdı kızgınlığımızı .
“Aman Allah’ım ” derdik. “Oh my god” girmeden dilimize.
“Salavat” anlatırdı bazen yanlış bir iş yapıldığını.
“Neuzubillah” çekmek idi istemedigimiz bir şey görünce zikrimiz.
“Bismillah” ile başlarlardı her hayrın başı.
“Allah Allah illallah, Muhammedun Resulullah ” sonrası derdik alkışlarla yiğitlere “Maşaallah ” ya sabır öfkemizin ilâcı idi….
“Hasbunallhü ve ni’mel-vekil” diyerek Allah’ı “vekil” ederdik çaresiz kalınca.
“Ya Şafi” dokunurdu yaramıza merhemden evvel.
“Inna lillah” ayeti teselli ederdi geride kalanları.
“Hakka yürürdük ” eskiden ölmezdik biz.
“Buda geçer ya hu!”,”Vazgeç ya hu!” “Hos gör ya hu!” hatları süslerdi iş yerlerimizin duvarlarını. Psikiyatrik ilaçlar dünyamıza girmeden.
Velhasılı kelâm azizim!
Eskiden yaşarken zikrederdik, şimdi zikrederken bile o hali yaşayamıyoruz .
“O GÜZEL HALLERİMİZE TEKRAR DÖNMEMIZ ” dileği ile..

Allah’a emanet olunuz..